Dominic Raab, yang meletak jawatan sebagai timbalan perdana menteri UK pada hari Jumaat, adalah mangsa, dan penerima, industri luar biasa beliau. Dia adalah penerima manfaat kerana, lama sebelum kerjaya menterinya ditamatkan oleh dakwaan buli, rekod pentadbirannya pasti akan menghentikannya di tempat lain. Raab menyifatkan reaksi daripada penjawat awam itu adalah disebabkan “kepantasan, piawaian dan cabaran” yang dibawanya kepada peranan itu, tetapi kerjaya menterinya kurang pencapaian. Pada masa pelantikan kedua beliau sebagai setiausaha kehakiman, beliau tidak mempunyai apa-apa dalam CV beliau untuk mengesyorkan beliau diberi jawatan menteri yang lain.
Namun jika kerjaya pilihannya adalah sesuatu selain daripada seorang ahli politik, dia pastinya tidak akan kehilangan pekerjaannya sebagai setiausaha keadilan seperti yang dilakukannya. Didapati oleh laporan bebas yang kadang-kadang mengganggu orang dengan “menghulurkan tangannya terus ke arah muka orang lain”, mengikut apa-apa standard, adalah tidak sopan. Tetapi di mana-mana tempat kerja biasa, perkataan yang tenang di telinga penyampai tangan dan permintaan maaf yang lembut pastinya sudah memadai.
Raab bukanlah ahli politik pertama yang terpengaruh dengan khabar angin tentang kelakuannya. Perdana menteri terakhir Buruh, Gordon Brown, dituduh membaling pen dan juga stapler ke arah kakitangan. Pada April 2009, Bloomberg melaporkan bahawa seorang pembantu telah diberi amaran supaya berhati-hati dengan “Nokia yang terbang”. Jurucakap perdana menteri ketika itu menyifatkan laporan Bloomberg sebagai “sejenis omong kosong yang tidak berasas dan tidak bersumber yang anda harapkan untuk dibaca di akhbar Ahad, bukan mengenai perkhidmatan wayar kewangan yang dihormati”. Perbezaannya, sudah tentu, beberapa dakwaan terhadap Raab dikekalkan oleh KC bebas.
Pada 2020, bidaan presiden Amy Klobuchar, senator kanan Minnesota, dilanda siri dakwaan buli. Dia dituduh kerap membuat kakitangan menangis dan memarahi mereka melalui e-mel. Salah seorang bekas kakitangannya, Tristan Brown, membelanya, memberitahu Huffington Post: “Saya pernah mendengar orang berkata dia sukar untuk bekerja dan saya kadang-kadang berasa sebak apabila mendengarnya kerana saya jarang mendengar perkataan itu tentang bos lelaki di Kongres walaupun hakikat bahawa separuh daripada Kongres sukar untuk diusahakan” — satu baris yang nyata bukan penafian terhadap dakwaan itu sendiri.
Apa yang menghubungkan Raab, Brown dan Klobuchar ialah profesion pilihan mereka — sebagai pegawai yang dipilih — tidak normal dan begitu juga tempat kerja mereka.
Parti politik dan pejabat parlimen adalah persekitaran tekanan tinggi yang penuh dengan bos dengan pengalaman pengurusan yang terhad dan kakitangan junior terikat terus dengan kehendak bos mereka.
Walaupun tiada satu pun daripada ciri ini hanya ditemui dalam dunia politik, jika digabungkan ia boleh mewujudkan tempat kerja yang tidak berfungsi terutamanya. Urusan Raab menggambarkan kesemuanya dengan baik: manakala krisis di CBI menunjukkan berapa banyak masalah yang sama boleh melanda organisasi yang tidak menghadapi keadaan unik atau tekanan politik.
Masalahnya kembali kepada pelantikan awal Raab. Seperti Klobuchar, Brown dan pada asasnya setiap ahli politik untuk memegang jawatan sebelum mereka, kelayakan utama Raab untuk memegang jawatan tinggi ialah keupayaannya untuk memenangi pilihan raya. Beliau dinaikkan pangkat oleh perdana menteri berturut-turut sebahagian besarnya kerana kelayakan politiknya sebagai Brexiter yang komited daripada hak parti. Apa yang dia dan kebanyakan ahli politik tidak ada ialah pengalaman pengurusan. Politik adalah jauh daripada satu-satunya industri di mana orang diberi ganjaran untuk kepakaran dalam satu bidang dengan tanggungjawab pengurusan, dan dibiarkan tenggelam atau berenang. Ia adalah masalah berkala untuk banyak perniagaan, tidak terkecuali kewartawanan. Dalam beberapa tahun kebelakangan ini, ia telah menjadi satu cabaran khusus bagi syarikat teknologi di mana, berkat tempoh pertumbuhan dan pengembangan yang pesat, orang ramai telah dinaikkan pangkat ke dalam peranan pengurusan dengan kelajuan yang luar biasa.
Tetapi satu perbezaan penting antara politik dan industri lain ialah tiada tekanan dalaman untuk meningkatkan kemahiran pengurusan ahli politik individu. Kerajaan dan badan perundangan menghadapi tekanan berterusan bukan sahaja untuk mengurangkan kos, tetapi latar belakang permusuhan yang berterusan daripada akhbar dan penentang mereka tentang sebarang perbelanjaan yang kelihatan seperti faedah.
Perkara yang sama yang menyaksikan menteri bersesak-sesak seperti ikan sardin ke dalam gerabak kereta api kelas dua dan itu telah mengakibatkan lebih sedekad pemotongan gaji penggal sebenar untuk pembantu parlimen dan penjawat awam, bermakna terdapat sedikit prospek bahawa ahli politik yang dipilih akan diberikan latihan pengurusan yang betul.
Walaupun ia ditawarkan, tidak ada sesiapa yang benar-benar boleh membuat mereka menerimanya. Satu subplot yang diabaikan dalam laporan Adam Tolley mengenai kelakuan Raab ialah Antonia Romeo, setiausaha tetap di Kementerian Kehakiman, telah membuat representasi kepadanya untuk mengubah tingkah lakunya. (Raab mempertikaikan akaun ini, walaupun Tolley menerimanya sebagai kebenaran, sebahagiannya disebabkan oleh kedalaman catatan sezaman Romeo.) Akhirnya, memandangkan pegawai pentadbiran mahupun ketua ahli politik yang berkenaan, perdana menteri, tidak akan membuat keputusan penting. sekutu menjalani latihan pengurusan, politik akan sentiasa dikutuk oleh pengurus yang tidak berpengalaman dan miskin.
Jika itu tidak cukup buruk, struktur luar biasa tempat kerja politik menjadikannya lebih terdedah kepada disfungsi. Kebanyakan orang dalam politik, sama ada mereka seorang penasihat atau bekerja di pejabat parlimen, terikat terus kepada kehendak bos mereka dengan cara yang jarang berlaku di luar syarikat permulaan yang paling mesianik. Mereka cenderung berkongsi pandangan politik dan satu set objektif. Ia adalah tempat kerja di mana orang ramai terbiasa melakukan kerja tambahan dan toleransi terhadap bos yang jahat adalah sangat tinggi. Hampir semua orang sama ada berada di bahagian paling atas pokok organisasi – mereka adalah seorang menteri, ahli Parlimen yang menjalankan pejabat parlimen mereka atau perdana menteri – atau mereka berada dalam struktur yang rata. Satu masalah dalam CBI, juga, adalah bahawa ia adalah sebuah organisasi dengan “orang tengah yang hilang”: ramai kakitangan yang agak muda diapit oleh segelintir bos kanan yang berkuasa sentiasa menjadi resipi untuk masalah.
Apa yang menjadikan ketoksikan politik lebih berkemungkinan tertumpah secara terbuka adalah, sebahagiannya, ahli politik terlibat dalam konflik antara satu sama lain, tetapi juga kerana ahli politik yang berjaya dipaksa untuk berhubung dengan organisasi yang sebenarnya beroperasi seperti tempat kerja moden: kerajaan birokrasi. Di sinilah ahli politik yang membuli atau berkarisma dapat mengetahui bahawa mereka tidak mempunyai apa yang diperlukan untuk menjalankan jabatan kerajaan. Bukan kebetulan bahawa karier ramai ahli politik gagal apabila mereka menjadi kerajaan: atau kerjaya Raab telah berakhir kerana kelakuannya terhadap penjawat awam.
Kebenaran yang sukar bagi ahli politik, pekerja langsung mereka dan sesiapa sahaja yang berhubung dengan mereka ialah ciri-ciri ini tidak mudah dikeluarkan daripada politik. Walaupun tidak pernah ada alasan untuk membuli, jika kejayaan dalam bidang pilihan raya membawa bersamanya kewajipan untuk mahir dalam pengurusan, kita tidak akan lagi menggelar negeri berkenaan sebagai demokrasi liberal. Bagi kita yang lain, politik kekal sebagai kajian kes yang berguna tentang cara untuk tidak menjalankan tempat kerja, dan mungkin akan sentiasa berkesan.
